Je echt verdiepen in de mens, daar gaat het om!

Sonja Zevenbergen heeft 34 jaar voor Ons Tweede Thuis gewerkt. Op diverse locaties en in verschillende functies. Ze werkte als begeleider, teamleider, coach, begeleider plus en zette haar tomeloze energie in bij  het opstarten van nieuwe voorzieningen zoals de Thorbeckelaan, Meerheem en de Mozaïek. En niet alleen in Nederland. In samenwerking met Ons Tweede Thuis ging ze  met haar partner aan de slag in een voorziening in India om daar de zorg voor mensen met een beperking te verbeteren en lokale acceptatie te bevorderen. Langzaam maar zeker bewoog ze zich naar de ondersteuning van mensen met niet aangeboren hersenletsel. Sonja: “voor mij het mooiste vak wat er is!”

Stap in de wereld

Sonja: “Mensen met NAH lijken wel twee verschillende personen. Die van voor en na het letsel. Maar is dat wel zo? Ik denk dat het letsel wel degelijk iets belangrijks weggenomen heeft, maar dat de onderliggende mens dezelfde is. Wil je iemand met NAH goed ondersteunen dan moet je op zoek naar die mens. Naar de persoonlijkheid, de kwaliteiten, kennis, voorliefdes, hobby’s. Stap in die wereld met al je interesse en dan kom je iemand tegen. Het is een heel proces, maar onderweg ontstaat er een vertrouwensband. En ik kan niet vaak genoeg benadrukken dat die band ongelofelijk belangrijk is bij de ondersteuning.

Nieuwe realiteit

Ik heb in de loop der jaren veel kennis opgedaan over NAH.  Er is sprake van hersenletsel, maar welke invloed heeft dat. Het is een zoektocht die vaak lang duurt. Toch zie je vaak dat je samen iets terugvind waardoor het leven weer waarde krijgt. Iets van het talent van voor het letsel of de kracht om je lichaam aan te passen aan de nieuwe realiteit.

Rampzalige tegenslag

Ik klink optimistisch. Dat is belangrijk bij deze ondersteuning, maar je moet je blijven beseffen dat het een rampzalige tegenslag in het leven blijft. Een deel van deze mensen is volledig afhankelijk van verzorging, de eigen regie is minimaal. Anderen vinden het moeilijk om hun levensstijl aan te passen, wat voor zin heeft het nog. Juist dan ben ik zo tevreden als het bijvoorbeeld samen lukt om iemand’s suikerspiegel onder controle te krijgen waardoor de diabetes niet de kans krijgt om het lichaam nog verder te verwoesten.

Hooi op je vork

Een van de methodes om mensen te helpen is “hooi op je vork”. Je gaat nauwkeurig kijken naar het lichamelijke en emotionele functioneren voor en na het letsel. Daarbij is het betrekken van de partner en verwanten enorm belangrijk. Samen ga je kijken wat iemand van vroeger mee kan nemen naar zijn nieuwe leven en hoe hij daarbij ondersteund kan worden. Daar hoort ook de ondersteuning van het thuisfront bij. Vroeger ging je na hersenletsel al snel naar een instelling. Tegenwoordig blijven mensen vaker, met ambulante begeleiding, thuis. Dat betekent een stevige belasting van de mantelzorger en die heeft daarbij echt ondersteuning nodig.

Ambulante ondersteuning, helemaal mijn ding

Die ambulante ondersteuning thuis, dat was mijn volgende stap. Veelal psychische ondersteuning, en dat is helemaal mijn ding! Structuur brengen en begrip, daarnaast natuurlijk ook helpen bij de vele administratieve hordes die genomen moeten worden om de zorg thuis goed te organiseren. Het gaat me goed af. Mede door onze verhuizing uit de regio niet meer bij Ons Tweede Thuis, maar gezien alle ontwikkelingen in de zorg komen we elkaar wellicht zomaar weer tegen.”