Ilse begeleidt Mats tijdens zijn opleiding tot begeleider

Mats Bartels (21) heeft het echt geprobeerd. Zijn eigen weg volgen en niet de zorg ingaan. Moeder Annemarie was regiobestuurder bij Ons Tweede Thuis en Mats koos voor een andere route: na de HAVO naar de school voor journalistiek in Utrecht. Een jaar lang genoot hij van het studentenleven. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat dit het tóch niet was. In het tussenjaar dat volgde, ging hij toch aan de slag bij Ons Tweede Thuis, als ADL-medewerker. Daar ontdekte hij dat deze plek wél bij hem paste. Mats: “Er kan maar weinig op tegen het gevoel dat je iets voor iemand kunt betekenen, en dat je ergens verwacht wordt.”

Diversiteit in de klas

Inmiddels zit Mats in zijn eerste jaar van de opleiding tot Persoonlijk Begeleider. De combinatie tussen leren en werken bevalt hem goed. Hij volgt zijn opleiding via het ROC in Amsterdam, maar dan op locatie: op werk- en dagcentrum Middelpolder. Mats: “Dat spreekt mij meer aan dan les krijgen in een enorm schoolgebouw. Wat ik het leukst vind, is dat de klas zo divers is. Qua leeftijd, maar ook qua werkervaring en achtergrond. Die verschillen zorgen voor verschillende visies op het vak, en dat levert mooie gesprekken op. Ook merk ik dat ik, als afgestudeerd Havo-leerling met ADHD, behoorlijk op mijn plek ben op het mbo. Soms vind ik dat we best lang de tijd hebben voor bepaalde opdrachten, maar ik merk ook dat het mij rust geeft, en dat ik het fijn vind om praktisch bezig te zijn. Op een hbo-opleiding ervaar je meer druk, en als ik eerlijk ben denk ik dat dit passender is.”

Frisse blik

Voor het praktijkdeel van zijn opleiding werkt Mats bij Woon- en Dagcentrum Kaj Munkweg. Daar wordt hij begeleid door werkbegeleider Ilse van Dijk. Leerlingen begeleiden doet ze al meer dan 15 jaar. Daar begon ze mee toen ze zelf nog meer net was afgestudeerd aan de opleiding tot Sociaal Pedagogisch Hulpverlener. Ilse: “Ik heb dat zelf toen niet als nadeel, maar juist als voordeel ervaren, omdat je in dezelfde levensfase zit. “Ook nu, jaren later vindt Ilse het nog steeds leuk om leerlingen te begeleiden: “Ik vind het leuk om kennis te delen, maar leer er zelf ook veel van. De inhoud van de opleiding verandert, en dat houdt mij ook scherp. Ik kijk daardoor ook soms met een andere blik naar het werk.”

Iemand de kans geven om zich te ontwikkelen

Zelf kwam Ilse ooit binnen als een timide meisje. Ilse: “Ik was heel afwachtend.” Een lieve werkbegeleider heeft mij toen echt aan de hand meegenomen en mij laten ervaren wat ik kon, en laten zien dat het goed is om je uit te spreken. Omdat ik zelf heb ervaren hoe belangrijk het is om goede begeleiding te krijgen, vind ik het zo belangrijk om leerlingen de kans te geven om zich te ontwikkelen. Ik heb ook echt geleerd dat ik zelf niet moet afgaan op een eerste indruk. Vaak heb je meteen een idee over iemand, maar het is goed om dat los te laten en met afstand naar iemand te kijken. Ook heb ik geleerd om leerlingen niet met elkaar te vergelijken, zoals je ook cliënten niet met elkaar moet vergelijken. Je moet elke keer met een frisse blik kijken naar degene die je begeleidt.”

Kwestie van doen

Dat er ook echt wordt gekeken naar het individu heeft Mats ook ervaren: “Ik merk dat de begeleiding heel erg kan worden aangepast aan wie je bent. Ik houd er bijvoorbeeld van om dingen zelf uit te zoeken en veel vrijheid te krijgen. Die kans krijg ik, en dat past bij mij. Ik weet ook dat als ik vragen heb of vastloop, ik altijd hulp kan vragen en kan krijgen. En veel van het werk is ook gewoon een kwestie van doen. Bij de eerste luier die je verschoont ben je nog onwennig, maar daarna is het net zo normaal als fietsen. Je went snel aan dingen.

Daarnaast vind ik het fijn om veel met mensen te praten. Dat doe ik nu met Ilse, maar ik heb ook heel veel geleerd van een andere collega: Pieter Bettink. Met hem heb ik heel veel gepraat over alle dingen die mij opvielen. Als je net begint heb je vragen over alles wat je ziet, omdat alles nieuw voor je is. Ik was ook de jongste collega, toen ik op mijn 19e binnenstapte. Ik heb gewoon alles aangepakt en alles gevraagd. En wat ook vaak gebeurt, en nog steeds gebeurt, is dat ik met mijn moeder over een bepaalde casus spreek. Zij heeft geen ervaring op de vloer en vindt het interessant om te horen wat ik te vertellen heb, en andersom vind ik het weer interessant om te horen hoe zij beleid maakt. Uiteindelijk spreekt die kant me ook aan, en wil ik misschien wel doorgroeien richting zorgmanagement of als gedragsdeskundige. Maar voor nu zit ik helemaal op mijn plek en ben ik heel enthousiast over mijn opleiding en werkplek. En het is ook fijn om te weten dat je binnen Ons Tweede Thuis altijd door kunt groeien.”

Ruimte voor persoonlijke groei

Ook dat kan Ilse beamen: ze groeide door naar coach en heeft Ons Tweede Thuis ervaren als een plek waar er ruimte is voor persoonlijke groei. Ook dat zag ze in door een uitspraak van een collega: “Ik had een hele fijne nachtcollega, die steeds bleef zeggen dat ik veel meer in me had en dat ik dat moest laten zien door mezelf te profileren. Omdat ze dat maar bleef herhalen, heb ik uiteindelijk de stap durven zetten om meer op de voorgrond te treden. Ik wist al vrij jong dat ik de gehandicaptenzorg in wilde, omdat ik via mijn vriend (nu mijn man) in aanraking kwam met zijn zus die een beperking heeft. Het duurde even voordat ik ook mijn ambities om door te groeien uit durfde te spreken. Als ik leerlingen begeleid, wil ik ze ook daarbij helpen. ”