Hoe de zorg het won van een studie economie

Op 1 april 2022 – geen grap – was Kim Pasman – van ’t Hart op de kop af vijftien jaar in dienst bij Ons Tweede Thuis. Ze begon er zelf als leerling en na geruime tijd op de werkvloer als persoonlijk begeleidster is ze nu sinds een jaar aan het werk als praktijkopleider. “Doordat ik zelf ook jaren op groepen heb gestaan, weet ik wat de leerlingen meemaken en kan ik ze goed begeleiden.”

Kim wist zeker welke kant ze op wilde toen ze na de middelbare school een opleiding koos: economie. En ook welke kant ze niet op wilde: de zorg. Ze stoomde na de mbo-opleiding economie detailhandel direct door naar de HEAO. Maar, het bloed kroop waar het niet gaan kon: na een jaar switchte ze alsnog naar SPH, Sociaal Pedagogische Hulpverlening.

Van stagiair tot persoonlijk begeleidster

In het tweede jaar zocht ze een stage: “Mijn moeder werkte destijds als gastouder bij een oppasgezin. De moeder van dat gezin werkte als locatiemanager bij Ons Tweede Thuis en vroeg ‘waarom kom je niet hier stage lopen?” Na een dagje meelopen was ze verkocht en begon ze met haar stage bij woonvoorziening Groenhof. Vervolgens ging ze twee jaar lang als leerling aan de slag op locatie Westwijk. “Het derde en vierde jaar maakte ik wel mijn opleiding SPH af, maar dan de duale versie. Ik kon blijven op de school waar ik zat, werkte 24 uur per week als leerling op de groep en Ons Tweede Thuis betaalde het collegegeld.”

Na het afronden van de opleiding ging ze aan de slag als persoonlijk begeleidster bij woonvoorziening Groenhof, waar ze 12,5 jaar werkte. “Ik was ondertussen getrouwd en had drie kinderen gekregen. Ik ben altijd gek op de bewoners geweest, maar na de zwangerschap van mijn derde kind bekroop me het gevoel dat ik op de automatische piloot werkte. Ik had iets nodig om mezelf scherp te houden. Daarom solliciteerde ik op de functie van praktijkopleider. Ik probeer studenten in opleiding enthousiast te maken en te houden om als leerling aan de slag te gaan. Dat heb ik zelf ook gedaan, dus ik spreek uit ervaring! Ook al ligt mijn hart nog bij de werkvloer, voor mijn kinderen is het op dit moment het fijnst als ik ’s avonds en de weekenden gewoon thuis ben. Het blijft wel iedere keer een feestje om een leerling op locatie te bezoeken.”

Putten uit eigen ervaring

Ons Tweede Thuis plaatst vaak vacatures om leerlingen te werven. Kim begeleidt deze leerlingen samen met haar collega’s. Om vinger aan de pols te houden, houdt ze contact met de leerling en de locatiemanager. Gaat het goed op school? Is de werk-privébalans nog goed? Ieder van hen spreekt ze ten minste twee keer per jaar en als het niet goed gaat nog vaker. “We willen dat de leerlingen een goede leertijd hebben en dat ze het leuk hebben op de locatie. Ook op hun opleiding moet het goed gaan.”

Doordat ze zelf op de werkvloer stond, kan Kim een leerling goed uitleggen hoe het is. “Voor leerlingen is het fijn om daarover te praten met iemand die er ervaring mee heeft. Ik weet ook hoe heftig het soms kan zijn. Iedere locatie heeft zijn eigen sfeer, maar het uitgangspunt is hetzelfde: samen met je team ga je aan de slag. Je hoeft het niet alleen te doen; er zijn altijd collega’s op wie je terug kunt vallen. Het is fijn voor leerlingen om een heftige situatie binnen het team te kunnen bespreken: wat hadden we anders kunnen doen? Alhoewel je lastige situaties kunt tegenkomen ben ik zelf nooit met een vervelend gevoel thuisgekomen!”

Typisch Ons Tweede Thuis

Wat is volgens Kim nou het typische Ons Tweede Thuis-gevoel? “Ook al ben ik nu van de werkvloer af: het gevoel dat je welkom bent. Ik kijk heel blij en tevreden terug op de vijftien jaar, ze zijn voorbij gevlogen. Ons Tweede Thuis is voor mij altijd een fijne werkgever geweest. De organisatie biedt mooie kansen en er is veel mogelijk. Wat ik vooral heb geleerd is: behandel iemand zoals je zelf behandeld wilt worden. Een cliënt zei ooit tegen mij ‘jij wilt alles van mij weten, maar ik weet niets van jou.’ Eerlijk is eerlijk, daar heeft hij gelijk in. Je hoeft niet je hele privé leven te delen, maar door wat over jezelf te vertellen, voelen cliënten dat ze erbij horen.”

“Dat rode haar kan echt niet!”

En dat kan ook hilarische situaties opleveren. “Toen ik net was bevallen van mijn tweede kind, wilden de bewoners graag zien ‘wat er uit was gekomen’. Dus ging ik haar showen op de vestiging. Nou heeft mijn middelste dochter knalrood haar. ‘Kim, denk je dat het nog goed gaat komen? Dat rode haar kan echt niet!’ zei een bewoner verschrikt. Niemand anders zou dat zeggen. Dat ongefilterde vind ik heerlijk!”