Superhands: Oscar Vreman

“Ik ben extra gaan waarderen hoe collega’s dag en nacht klaarstaan voor cliënten” Oscar Vreman werkt als begeleider bij het leer- en werkcentrum GewoonDOEN! in Amstelveen. Omdat de dagbesteding aan het begin van de coronacrisis de deuren moest sluiten, ging hij een handje helpen in het speciaal opgerichte coronahotel om zieke bewoners te verzorgen. Van daaruit is het SuperHands initiatief ontstaan. “Het is erg leuk om steeds nieuwe collega’s te leren kennen,” vertelt Oscar.

Twintig jaar

Al twintig jaar is Oscar Vreman begeleider bij GewoonDOEN!. Het leer- en werkcentrum biedt cliënten de mogelijkheid om meer uit zichzelf te halen. Dat doen ze aan de hand van verschillende werkprojecten: de houtwerkplaats, de bakkerij, de dienstverlening, het schoonmaakteam en de externe werkplekken, zoals het sorteren van hortensia’s bij een kwekerij. Samen met zijn collega’s helpt Oscar cliënten bij het uitvoeren van hun werkzaamheden. “We werken dagelijks samen met een diverse groep mensen. Ze verschillen allemaal in leeftijd, sociaal-emotioneel niveau en achtergrond. Ze werken één à twee dagen onbetaald aan een project naar keuze. Van broodplanken maken, tot kistjes nieten, schoonmaken en taarten bakken. Er is voor ieder wat wils!”

Superhands-initiatief

Toen corona voet aan de grond kreeg in Nederland, moest ook GewoonDOEN! de deuren sluiten. Als alternatief trok Oscar met zijn collega’s naar woonvoorzieningen om zinvolle dagbesteding op locatie te bieden. Toen steeds meer bewoners besmet raakten met het virus, besloot Ons Tweede Thuis het coronahotel op te richten. Oscar stond meteen paraat om daar de handen uit de mouwen te steken. “Het was een leuke uitdaging. Normaal werk ik met mensen die een licht verstandelijke beperking hebben en in het coronahotel verzorgde ik verschillende doelgroepen. Iedereen die kon, kwam helpen. Van daaruit is ook het Superhands-initiatief voortgevloeid.”

Coronarichtlijnen

Daarnaast was de manier van werken anders: de verzorgers moesten rekening houden met de strenge coronarichtlijnen. Daarom werden ze aan het begin bijgeschoold. “Dat vond ik erg handig. Je moest namelijk op de juiste manier je beschermingspak aan- en uittrekken. Ook als ik ergens anders ingezet zou worden, wist ik hoe ik op een veilige manier cliënten kon helpen. Uiteindelijk werd ik op zes andere locaties ingezet. Ik heb in korte tijd kunnen ervaren hoe het er op andere voorzieningen aan toe gaat. Ik ben daardoor extra gaan waarderen hoe andere collega’s dag en nacht klaarstaan voor onze brede poel aan cliënten.”

Zelfreflectie

Maar het initiatief heeft Oscar vooral laten inzien dat veilige zorg bieden overal een andere betekenis heeft. “Ik moest plots ADL-zorg bieden en mensen verplaatsen met tilliften. Je moet jezelf dan opnieuw een beetje uitvinden, maar dat vond ik net leuk. Als begeleider moet je je aanpassen aan je doelgroep: wat voor iemand met een verstandelijke beperking veilig is, is dat niet voor iemand met een lichamelijke beperking. Het biedt je zelfreflectie en dat is altijd mooi meegenomen.”

Nieuwe gezichten

Oscar vindt het ook de ideale manier om de cohesie in een grote organisatie te voelen. “Het verschil in manier van werken: daar heb ik het meeste van geleerd. Maar ik heb ook enorm genoten van telkens nieuwe collega’s om me heen. Het is toch bijzonder dat je al zo lang in een organisatie werkt en nog steeds nieuwe gezichten ziet.”