Marit is Ergotherapeute bij Ons Tweede Thuis

Marit Plessius is haar moeder en zus nog elke dag dankbaar. Zij waren het, die toen ze een studie moest kiezen, haar wezen op ergotherapie. Lange tijd dacht Marit dat ze haar moeder achterna zou gaan, die verpleegkundige is. Totdat ze de open dag van de studie Ergotherapie bezocht en direct zag dat haar moeder en zus gelijk hebben: dit vak past bij haar. Niet alleen maar zorgen, maar ook creatief nadenken over hoe een cliënt beter kan functioneren in het dagelijks leven. Inmiddels is Marit negen jaar aan het werk als ergotherapeut en kan ze zich geen mooier beroep voorstellen. Marit: “Ik zie het als mijn missie om ook aan andere ergotherapeuten te laten zien hoeveel je kunt betekenen voor mensen met niet aangeboren hersenletsel, en hoe uitdagend het is.

Wennen aan het werk

Marit werkt per toeval met deze doelgroep. Ze was aanvankelijk wat huiverig om te werken in deze sector, omdat ze geen ervaring had opgedaan met vergelijkbare cliënten. Toch waagde ze de gok en greep ze de kans om met mensen te werken met niet-aangeboren hersenletsel met twee handen aan. Aanvankelijk zag ze daar een beetje tegenop. Marit: “Ik vond het erg spannend. Als je de eerste keer binnenstapt en mensen in grote rolstoelen ziet die ze soms alleen met hun mond kunnen besturen maakt dat wel indruk. Maar als je daar eenmaal doorheen bent, raak je er aan gewend en ontdek je al snel of het bij je past. Bij mij kwam de omslag al vrij snel en ontdekte ik dat dit echt bij mij past omdat het ontzettend afwisselend is. Er zijn zoveel verschillende hulpvragen, en ik word elke dag uitgedaagd om weer met een creatieve oplossing te komen om cliënten net even iets meer zelfstandigheid te geven. “

Samen op zoek naar oplossingen

Marit ziet inmiddels de grote rolstoelen niet meer als ze binnenstapt, ze ziet de mens achter het letsel. Marit: “Het mooie aan mijn werk is dat je naast een cliënt staat en dat je samen op zoek gaat naar oplossingen. We bewandelen echt samen een pad en daardoor krijg je vaak een sterke band met elkaar. Het feit dat ik zorg verleen in de woonomgeving van de cliënten draagt daar ook aan bij. Ik ben te gast in hun omgeving, en help ze hun weg vinden in die omgeving. Van het leren aansturen van domotica, waarmee ze bijvoorbeeld de gordijnen dicht kunnen doen of de TV kunnen bedienen, tot het verkennen van de buurt en kijken wat mogelijke obstakels zijn en hoe ze daar mee om kunnen gaan.”

Met de scootmobiel naar het terras

Op dit moment is ze samen met een cliënt bezig om een bijzondere wens te vervullen: met de scootmobiel naar de wijk waar de cliënt met veel plezier heeft gewoond rijden. Een flinke tocht, van meer dan 10 kilometer enkele reis. Een hele opgave voor iemand met hersenletsel. Elke week kijken ze hoe ver ze komen, en werken zo langzaam toe naar de beloning: een punt appelgebak met koffie op het terras bij het eindpunt. Tijdens het oefenen rijdt Marit op de fiets achter de cliënt aan, op gepaste afstand. Marit: “We hebben afgesproken dat ze het echt zelf doet, en dat ik er ben als achtervang. We zijn al een heel eind: op dit moment redt ze ongeveer de helft van de afstand. Dat kost haar veel energie, maar het zegt ook veel over hoe ze zichzelf hervonden heeft na haar letsel. Haar zelfvertrouwen is aan het groeien, ze maakt weer mooie plannen en ze pakt ook haar hobby’s weer op.

Soms machteloos

Naast mooie momenten maakt Marit ook moeilijke dingen mee. Marit: “Ik werk met relatief veel cliënten met een progressief ziektebeeld. Ik vind het lastig om te zien dat ze achteruit gaan- en te accepteren dat ik niet altijd kan helpen bij het verbeteren van hun levenskwaliteit. Ik doe wat ik kan, maar soms voel ik me machteloos.

Hoofd leegmaken

Om haar hoofd leeg te maken na een werkdag sport Marit vijf keer per week intensief. Ze doet aan CrossFit: een intensieve combinatie tussen krachtsport en fitness. Een sport die het uiterste vraagt van haar lichaam. Sinds ze bij OTT werkt is ze zich meer bewust van hoe bijzonder het is dat ze dit kan. Marit: “Ik zie in mijn werk dat het niet vanzelfsprekend is dat je lijf doet wat je wilt, en dat je leven ineens 180 graden kan draaien. Ook bij leeftijdsgenoten. Ik merk dat ik niet alleen dankbaarder ben voor mijn leven, maar dat ik ook bezorgder ben. Ik rijd bijvoorbeeld ook graag motor, en dan ben ik me altijd bewust van de gevaren. En ik zal ook nooit met een wijntje op achter het stuur gaan zitten, ook al mag dat gewoon. Je reactievermogen gaat toch achteruit, ook na dat ene drankje: ik zie in mijn werk wat voor impact een verkeersongeluk kan hebben.”