Er zit weer beweging in

Werken met mensen met NAH. Mooi werk, maar wie zijn die mensen eigenlijk? Conchita bijvoorbeeld. Ze is cliënt van activiteitencentrum Vrankendijke in  Amsterdam West

Conchita: “Er kwam een activiteitencentrum in de buurt; Vrankendijke. Ik ben ’s gaan kijken en ze zeiden, waarom kom je niet hier werken. Mijn eerste gedachte was, wat moet ik daar nou?”
Conchita werkte bij veilinghuis de Eland, een leuke drukke baan waar ze als een vis in het water was. Totdat ze een herseninfarct (CVA) kreeg. Eerst dacht ze dat ze nog wel genoeg zou herstellen om daar weer aan het werk te gaan. Conchita:” ik was nog zo jong en ik heb het echt geprobeerd maar het ging gewoon niet meer. Nu ben ik 62 en zit al 19 jaar in een rolstoel. Een enorme tegenslag, maar dat bezoekje aan Vrankendijke leverde meer op dan ik aanvankelijk dacht.

Tweedehands winkeltje

Na de CVA ben ik afhankelijk geworden van zorg; wassen aankleden, naar bed gaan, noem maar op. Tegelijkertijd wilde ik ook gewoon een eigen leven leiden. Ik ben nogal een zelfstandig type en daar hoort ook werk bij waar je je ei in kwijt kan. Dat baantje bij Vrankendijke was in hun tweedehands winkeltje. Eigenlijk leek dat best veel op mijn werk bij de Eland. Mensen komen spullen brengen en halen. Ik ontvang ze, hoop dat ze iets leuks vinden en reken af.

Sociaal leven

Waar die spullen vandaan komen? Soms is iemand overleden, maar vaak hebben mensen gewoon te weinig ruimte in hun huis. Dan brengen ze spullen, maar dan zie ik ze ook weer kijken naar andere spulletjes. Ik spreek ze soms vermanend toe; je huis was toch al vol, nou effe niks meer kopen! Dat kunnen ze wel hebben van mij. Het zijn vaak dezelfde mensen en we hebben goed contact. Mijn sociale leven wordt er alleen maar beter op en het geeft structuur in de dag.

Achter de geraniums?

Die structuur en een doel in je leven, dat is belangrijk. Als je NAH hebt kom je eigenlijk tot stilstand, waarom zou je nog uit bed komen als je bijna niks meer kan. Je verdwijnt zomaar achter de geraniums. Die heb ik ook hoor maar nu zeg ik ze ’s ochtends, als ik naar mijn werk ga; de groeten en tot vanavond!

Er zit weer beweging in

Vrankendijke is voor mij: ‘weer meedoen in de samenleving’, maar er is meer. Ze hebben therapie om je lichaam aan de praat te houden. Uit mezelf lukt dat niet zo erg. Geen zin, geen stok achter de deur. Nou, daar kom ik hier niet mee weg. Als je wil ‘leven’ is het is belangrijk om je mobiliteit zo veel als mogelijk te behouden. Oefenen hoort erbij. Je ontmoet hier ook lotgenoten. Mensen die worstelen met dezelfde problemen als ik. Daardoor begrijp je elkaar veel beter en kan je samen ook weer om dingen lachen. Een baantje, mensen zien, weer naar buiten, ook in de regen hoor. Er zit weer beweging in!”