Ik wil zorgen

Met de dag leven, is de belangrijkste les die Cynthia Krab van haar cliënten heeft geleerd. Al heeft ze van zichzelf ook behoorlijk veel talent voor optimistisch in het leven staan. Ze is nog geen dag met tegenzin naar haar werk gegaan. En dat terwijl ze al 32 jaar in de gehandicaptenzorg werkt. Cynthia werkt bij de Turfsteker in Nieuw-Vennep, een plek waar jongvolwassenen met een beperking wonen. Dit is waarom Cynthia ook na al die tijd nog zoveel plezier heeft in haar werk:

Groot hart

“Ik ben nog lang niet klaar met dit werk. Ik verheug me op de komende 16 jaar: misschien word ik uiteindelijk wat strammer, maar mijn enthousiasme blijft. Ik heb een heel groot hart, en dat hart wordt alleen maar groter naarmate ik ouder word. Sinds ik zelf kinderen heb kan ik me nog meer verplaatsen in anderen. Ook in de ouders van de kinderen die hier wonen. Ik vind het een eer dat ik deel uit mag maken van hun leven. Bij alles wat ik doe vraag ik me af: wat zou ik doen als dit mijn kind was? Ik zie de cliënten ook echt als familie. Zo zien mijn eigen kinderen het ook. Ik heb ze vaak meegenomen naar mijn werk en de cliënten kennen ze dan ook goed. Nu mijn oudste voor haar stage in het buitenland zit vragen de cliënten bijvoorbeeld ook hoe het gaat. ”

De hele dag acteren

Toen ik een klein meisje was wilde ik twee dingen worden: moeder én rijk. Later kwam daar nog een derde wens bij: actrice worden. Rijk ben ik niet geworden, moeder en actrice wel. Want om dit werk goed te kunnen doen acteer ik de hele dag. Ik probeer met humor en inlevingsvermogen van alles voor elkaar te krijgen. Ik zit dan helemaal in mijn rol. Onlangs was er een cliënt die niet naar de dokter wilde. Ik maak er dan een hele act van om hem toch zover te krijgen dat ik met hem mee mag en dat hij toch gaat. Ik zeg dan bijvoorbeeld dat ik al helemaal voor me zie hoe hij dan, als een soort Koning, met mij en een andere collega arm in arm de huisartsenpost binnenloopt en zeg dan dat ik het zo gezellig zou vinden als ik daar bij mag zijn.

Engelengeduld

Als ik aan het werk ben heb ik engelengeduld. Grappig, want ik ben privé veel minder geduldig. De cliënten halen wat dat betreft het beste in mij naar boven. Ik heb ook het geluk dat ik in een fijn team werk. We helpen elkaar zoveel mogelijk. Er is altijd wel iemand van wie je iets opsteekt, juist van de mensen die heel anders in het leven staan dan ik.”

Heel hard genieten

Er zijn eindeloos veel momenten waarop ik geniet van mijn werk. Ik geniet heel erg van de vrijheid die ik heb om leuke dingen te doen. Als ik met de cliënten een dagje naar het strand wil dan regel ik een busje en kan dat. Het mooiste moment van de dag is voor mij als we met zijn allen aan tafel zitten tijdens het avondeten. Soms zitten we een uur later nog te kletsen. Dan kijk ik om me heen en zit ik zo hard te genieten. Mijn werk voelt niet als werk. Het is een cliché maar wel echt waar. De dag vliegt voorbij en geen dag is hetzelfde. Dat is voor mij echt het leuke aan de gehandicaptenzorg.

Gelukkig naar bed

Moeilijk aan mijn werk vind ik de momenten waarop ouders hun kind voor het eerst bij ons achterlaten. Dat is natuurlijk een hele stap, waar veel emoties bij vrijkomen. Ouders zijn vaak angstig en verdrietig op dat moment. Dat begrijp ik heel goed. Ik weet dat we hun kinderen met alle liefde en zorg omringen, en ik hoop dat ze dat ook zien. Ik ben een ontzettende moederkloek en ik ben pas tevreden als de cliënten ‘s avonds met een gelukkig gevoel in hun bed liggen. “